Het Prinsenleven

Het voelde zo stil om je heen een tijdje. Ik was bang dat mensen je aan het vergeten waren en wist dat je dat zeker niet wilde. Tot ik 2 weken geleden een telefoontje kreeg van Louis van Boekel. Ze kwamen eten in Monnickendam en wilde naar het restaurant waarover je had gesproken. En ik mocht mee.

En zo zat ik daar afgelopen woensdag met 14 65 plussers op een gezellig diner in De Waegh. Je wilde niet je graf in gedragen worden en vergeten. Nou pap, dat is niet gebeurd. Je oude golfploeg is naar je genoemd, Het Prinsenleven. Er is zelfs een logo voor je gemaakt. En als je golfvrienden de baan opgaan staat het logo op al hun kleding. Alle herinneringen komen weer boven en deze vrienden leven nog met je en denken nog aan je. En weer realiseer je je als dochter dan wat een bijzondere man je was voor zoveel mensen. We missen je!

Een jaar voorbij

Vandaag een jaar geleden was je laatste dag. Rond deze tijd in de ochtend hadden we daar nog geen idee van. Je laatste lach, je laatste woorden, voor de laatste keer je handen door ons haar, een kus op onze wangen en zelfs je laatste vloek. Het blijft ongelooflijk dat je er niet meer bent. Er is zoveel gebeurd in een jaar. We hebben onze eerste verjaardagen zonder je gevierd, onze eerste kerst, eerste vakantie, eerste kredietcrisis. Allemaal zonder jou. En nu zijn we dan op het punt gekomen dat het jaar rond is. De zon komt weer vroeger op en gaat later onder. Het gras wordt groener en de kleuren komen in het landschap terug. De tijd breekt weer aan waar je zo gek op was en die je vorig jaar niet meer hebt meegemaakt. Je verjaardag staat weer voor de deur.

Een jaar is voorbij. We horen allemaal op onze eigen manier je stem in onze oren. Je adviezen, je commentaar, je lach. We doen er mee wat ons goeddunkt. Laten een traan zo af en toe nog en kijken naar je foto. We praten over opa die op een ster zit. Onze kinderen kaarten en we lachen om hun fanatisme en verwijzen het terug naar hun opa. We praten bij je graf en verwerken ons gemis.
'Ik wil niet een van de vele doden zijn die zijn graf in gedragen wordt en vergeten wordt' schreef je in je afscheidsbrief. Je bent niet vergeten, geloof me. Je naam wordt regelmatig genoemd, onze gedachten zijn dagelijks bij je. En alles wat dan overblijft is liefde en dankbaarheid en o zoveel mooie herinneringen en anekdotes.

We missen je nog steeds elke dag. Dag Hans, dag papa, dag opa, Zweef niet te ver weg, zodat we je af en toe nog heel even horen en voelen.

Helaas nog een bericht

Omdat Hans niks was zonder zijn zus Julia en zeker niet zonder haar kon kan deze blog niet zonder dit bericht. Onze Tante Julia, zus Julia, moeder, schone moeder en oma heeft ons helaas ook verlaten. Vlijmen, 6 februari 2009. Ongelooflijk dat we binnen een jaar weer door dezelfde ziekte gepakt zijn. Dezelfde kerk, hetzelfde kerkhof en hetzelfde hotel. Alsof er een generale repetitie aan vooraf ging.
Onze enige troost is (als dat uberhaupt mogelijk is) dat jullie misschien samen zijn maar diegene die dit bepaald heeft zouden wij wil eens een goed gesprek mee willen hebben. Want wij snappen er helemaal niks van.

In haar bidprentje staat: 'Je liefde, je kracht, je warmte en je lach, wat zullen we je missen iedere dag.'
Dat zullen we zeer zeer zeker!